Metoda Callana vs Metoda Berlitza – która jest lepsza dla Twojego dziecka?

Metoda Callana polega na konwersacji. Nauczyciel wyrywkowo pyta uczniów o różne kwestie związane z tematem lekcji i słownictwem wokół niego. Zadaniem ucznia jest odpowiedzieć bez namysłu, automatycznie.

W metodzie Callana dąży się do jak najmniejszego udziału języka ojczystego uczniów. Nauczyciel nie tłumaczy więc ani nie podpowiada po polsku, a jedynie natychmiastowo koryguje pomyłki w odpowiedzi ucznia.

Szybkie mówienie i odpowiadanie z marszu na pytania aktywizuje uwagę uczniów, a jednocześnie zmusza do wykorzystania znanego sobie słownictwa oraz przywoływania słówek poznanych na lekcji. Jest to powtarzanie przez konwersację.

Powtarzanie jest bardzo ważnym elementem metody Callana. Nowe treści bazują na już poznanych, dzięki czemu te starsze są regularnie utrwalane i rozbudowywane o kolejne słowa i struktury. Nauka bazuje na słuchaniu i mówieniu. W czasie lekcji uczniowie nie tworzą notatek ani list słówek. Z tego powodu kluczem do sukcesu są też powtórki w domu.

Lekcje są nastawione na mówienie, a niewiele jest w nich treści teoretycznych, jak objaśnianie gramatyki. Wynika to z założeń metody: struktury są opanowywane podobnie jak przy nauce języka ojczystego, przez obcowanie z językiem i częste powtarzanie słów oraz całych zdań. Taki sposób nauczania buduje również nawyki językowe oraz pozwala szybko opanować typowe, często wykorzystywane zwroty.

Cechą charakterystyczną lekcji prowadzonych według metody Callana jest rytmiczność, a także intensywność. W pozornie losowych (a tak naprawdę starannie dobranych do tematu i etapu nauczania) pytaniach ukryta jest metoda, która stopniowo rozbudowuje zasoby językowe dziecka. Częste powtórki wpisane w konstrukcję lekcji pozwalają szybko przyswoić struktury językowe.

Nauka języka angielskiego według metody Berlitza prowadzona jest w całości w tym języku, dzięki czemu dochodzi do pełnej, ale kontrolowanej imersji językowej. Dzieci są stopniowo zanurzane w języku obcym. Celem jest nauka swobodnego mówienia, a także myślenia po angielsku i skrócenia drogi między koncepcją wypowiedzi a jej artykulacją. Czyli: dziecko uczy się mówić sprawnie i płynnie, bez przekładania wypowiedzi z angielskiego na polski w głowie.

Duży nacisk kładziony jest na poprawną wymowę, słownictwo oraz płynność wypowiedzi. Mniejszy zaś na pełną poprawność gramatyczną oraz użycie języka w piśmie, dlatego metoda Berlitza nie będzie odpowiednia w przypadku osób, które potrzebują rozległej wiedzy teoretycznej oraz wysokich kompetencji użycia angielskiego w piśmie.

Za sukcesem metody Berlitza stoją:

• bezpośredni kontakt dziecka z językiem,
• partnerska relacja ucznia z nauczycielem,
• elastyczność materiału dydaktycznego – jest on dostosowywany do indywidualnych potrzeb uczniów,
• indywidualne podejście do ucznia.

Lekcje polegają w dużej mierze na konwersacjach osadzonych w życiowych kontekstach.

Dzieci, które uczą się angielskiego metodą Berlitza, szybko zaczynają mówić po angielsku na poziomie komunikatywnym.

Podobieństwa między metodami – co je łączy?

Metoda Callana i metoda Berlitza mają kilka cech wspólnych:

• Nauka przez mówienie.
• Zastosowanie imersji językowej w celu przestawienia uczniów na myślenie po angielsku.
• Praktyka ponad teorię. Dzieci używają struktur gramatycznych w mowie zamiast uczyć się o nich z tabel.
• Szybkie wejście w język obcy – lekcje są prowadzone z pominięciem języka ojczystego. Dziecko mówi po angielsku od pierwszych minut lekcji.
• Dbałość o naukę poprawnej wymowy.

Choć metody mają cechy wspólne, nie brakuje też różnic, które są kluczowe podczas wybierania sposobu nauczania języka obcego odpowiedniego dla Twojego dziecka.

Różnice – tempo, forma, sposób prowadzenia zajęć

Oto co różni metodę Berlitza i Callana:

• Metoda Callana jest ustrukturyzowana, podczas gdy metoda Berlitza ma większą dozę swobody w prezentacji materiału.
• W metodzie Callana lekcje są bardzo intensywne, nauczyciel szybko mówi, a uczeń szybko odpowiada.
• Metoda Berlitza stawia na dialogi, a metoda Callana na powtórzenia.
• W metodzie Berlitza kontekst odgrywa ważniejszą rolę.
• Relacja uczeń – nauczyciel jest nieco odmienna w tych dwóch metodach.

Metody Callana i Berlitza z perspektywy dziecka

Zajęcia metodą Callana mogą przypominać intensywny ping-pong słowny. Nauczyciel mówi bardzo szybko, a  uczeń nie ma czasu na zastanawianie się czy szukanie słów – trzeba po prostu odpowiadać. Dziecko uczy się przez powtórzenia i automatyzację mówienia. 

W metodzie Callana niektóre dzieci mogą czuć się przytłoczone tempem, zwłaszcza jeśli potrzebują więcej czasu na oswojenie się z językiem. Z drugiej strony taka forma może być ekscytująca. Nie ma miejsca na nudę, ale też konstrukcja lekcji nie przewiduje spontanicznych czy kreatywnych rozmów. Relacja z nauczycielem przypomina bardziej ćwiczenie z trenerem niż swobodną rozmowę – nauczyciel mówi, dziecko odpowiada.

Z kolei metoda Berlitza może być dla dziecka bardziej naturalna i przyjazna. Dziecko uczy się języka tak, jak kiedyś uczyło się swojego ojczystego – przez osłuchiwanie się, naśladowanie i reagowanie na kontekst sytuacyjny. Zajęcia są bardziej elastyczne i oparte na dialogu, co pozwala dziecku czuć się swobodniej i rozwijać spontaniczną komunikację. Nauczyciel może korzystać z gestów, rekwizytów, obrazków – co czyni lekcję bardziej zrozumiałą i angażującą. Tempo jest wolniejsze. Relacja z nauczycielem jest cieplejsza, ponieważ prowadzony jest dialog, a nie wymiana pytań i odpowiedzi.

Metoda Callana będzie odpowiednia od 8.–9. roku życia dziecka. Odnajdą się w niej uczniowie, którzy lubią konkrety, jasną strukturę lekcji i rytm zamiast swobodnego dryfowania po zagadnieniu. Z uwagi na tempo i intensywność metoda Callana sprawdzi się lepiej u dzieci z wysokim poziomem energii, które trudno przebodźcować

Metoda Berlitza jest elastyczna, jeśli chodzi o wiek uczniów. Będzie odpowiednia zarówno dla przedszkolaków, jak i dorosłych. Sprawdzi się w przypadku dzieci, które lubią komunikację, chętnie mówią i podejmują zabawę językiem, jednak potrzebują kontekstu. Dobrze jest też podjąć naukę angielskiego metodą Berlitza, gdy uczeń ma już pewną swobodę mówienia albo jest od dłuższego czasu eksponowany na język obcy.

Nie ma jednej dobrej odpowiedzi na to pytanie. Odpowiedź jest zależna od tego, czego potrzebuje Twoje dziecko. Obie metody: Callana i Berlitza dają dobre rezultaty zwłaszcza jeśli chodzi o swobodną komunikację w mowie i przełamywanie bariery językowej. Efekty będą najlepsze, a Twoja pociecha zadowolona z lekcji angielskiego, jeśli przy wyborze metody uwzględnisz:

• Temperament i zasoby energii dziecka. Jeśli Twoją pociechę rozpiera energia, świetnie się odnajdzie w dynamicznych lekcjach metodą Callana.
• Wiek. Metoda Callana jest odpowiednia dla dzieci w wieku szkolnym, od ok. 8 lat, a metoda Berlitza sprawdzi się już od przedszkola.
• Styl nauki. Jeśli Twoje dziecko lubi struktury, konkrety podczas nauki i chętnie powtarza, może mu się spodobać metoda Callana. Jeśli jest bardziej relacyjne, lubi szerszy kontekst i więcej swobody wypowiedzi, sięgnijcie po metodę Berlitza.

Wybierając jedną z tych metod, nie kieruj się modą ani poleceniami znajomych. Twoje dziecko jest wyjątkowe i to z myślą o jego potrzebach oraz stylu nauki wybierzesz dobrze. Pamiętaj, że z wiekiem maluch może potrzebować odmiany – wówczas warto spróbować innego podejścia.

Przed podjęciem decyzji o metodzie nauczania angielskiego warto poznać też inne często wdrażane w szkołach językowych podejścia dydaktyczne, np.:

• TPR (Total Physical Response) – polega na łączeniu języka z ruchem ciała; nauczyciel wydaje polecenia, a dzieci je wykonują, co wzmacnia zapamiętywanie (np. „Jump”, „Sit down”). Bardzo skuteczna u młodszych dzieci.
• CLIL (Content and Language Integrated Learning) – uczenie języka przez jednoczesne przyswajanie treści z innych przedmiotów (np. nauka o zjawiskach pogodowych po angielsku). Rozwija jednocześnie język i wiedzę przedmiotową.
• Metoda gramatyczno-tłumaczeniowa – tradycyjne podejście, skupiające się na gramatyce, tłumaczeniu tekstów i nauce słówek. Skuteczne dla starszych dzieci i dorosłych, ale mniej angażujące dla młodszych.

Czytaj też: Porównanie metod: Berlitza, Callana i TPR

Przy wyborze metody miej przed oczami swoje dziecko: jego temperament, potrzeby edukacyjne, upodobanie do zabaw językowych, styl nauki. Metoda, którą wybierzesz, powinna być przede wszystkim komfortowa dla Twojej pociechy i silnie ją angażować. Wówczas słówka same wpadają do głowy, a nauka zmienia się w zabawę!

Warto zapisać dziecko na lekcję próbną i obserwować je w trakcie oraz porozmawiać po, aby ocenić, czy metody dobrane przez lektora są odpowiednie.

Skorzystaj z darmowej lekcji próbnej w Novakid!